شاید شما که مشکلی در راه رفتن نداشته اید، هیچ گاه به پیچیده بودن این فرایند فکر نکرده اید، حال آن که صحبت راجع به این موضوع ایقدر وسیع هست که در این بحث مختصر ما نگنجد.
شاید این سوال برای شما پیش آید که چرا انسان از بدو تولد قادر به راه رفتن نیست؟ جواب آسان نیست اما آنچه به نظر می رسد این است که در بدو تولد ، تعادل ، هماهنگی بین اندام ها و همچنین قدرت لازم برای استادن و راه رفتن وجود ندارد. و من فکر می کنم تعادل نقش مهم تری را در این امر ایفا می کند، چرا که بدون تعادل مناسب هر چقدر هم که قدرت زیاد باشد باز هم توانایی راه رفتن وجود نخواهد داشت.
می توان گفت همه پستانداران به جز انسان هنگام راه رفتن و جابجایی از چهار اندام استفاده می کنند، اما انسان تنها به دو اندام اکتفا کرده است. بنابراین طبیعی به نظر می رسد که در بدو تولد به دلیل عدم تعادل و قدرت کافی جهت ایستادن رو یک یا دو پا، نتواند برای جابجایی از راه رفتن بهره برد.
کم کم که تعادل بهتر می شود و اندام ها هماهنگی حرکتی لازم را کسب می کنند، الگو های حرکت جهت جابجایی و راه رفتن عوض شده تا کودک بتواند سریع تر حرکت کند و از یک نقطه به نقطه دیگر حرکت کند.
در حدود 14 ماهگی که کودک شروع به راه رفتن میکند، اما تغییرات همچنان ادامه دارند.
در اوایل زمانی که کودک شروع به راه فتن می کند، طول قدم ها کم است، در عوض فاصله عرضی بین دو پا زیاد است، در چهار ماه اول راه رفتن، شاهد افزایش شدید طول قدم ها و همچنین کاهش فاصله عرضی بین دو پا خواهیم بود. البته این تغییرات تا چندسال بعد از راه افتادن همچنان ادامه دارند. و باعث افزایش سرعت راه رفتن می شوند.
این دو مورد، از مواردی هستند که بعد از راه افتادن کودک باید مورد توجه قرار گیرند. خصوصا در ارتباط با کودکانی که دچار تاخیر رشدی هستند.
فاز های مختلف راه رفتن:
راه رفتن دو فاز عمده دارد: فاز اول لحظه ایست که هر دو پا روی زمین هستند و فاز بعدی زمانی اتفاق می افتد که تنها یک پا روی زمین می باشد، در حدود 10 ماه اول شروع راه رفتن فاز اول با کوتاه و کوتاه تر می شد یعنی این تغییر نیز باعث افزایش سرعت راه رفتن می شود.
عضلات مهم و مورد نیاز در فرایند راه رفتن:
تقریبا تمام عضلات اندام تحتانی و بیشتر عضلات تنه در این فرایند فعال هستند، و اختلال در عملکرد هر یک از آنها الگوی خاصی از راه رفتن را ایجاد می کند. برای مثال وقتی عضلات جلوی ساق پا ضعیف باشند، بیمار با قدم های بلند راه خواهد رفت. و اگر تعادل ره به عقب به خورد برای چنین بیماری بسیار دشوار است که بتواند تعادل را حفظ کند، اما در حالت عادی مشکلی چندانی برای حفظ تعادل نخواهد داشت.
عضلات پشت تنه، عضلات اطراف لگن، عضله پشت و جلوی ساق کمک زیادی به صاف نگه داشتن تنه،در هنگام راه رفتن می نمایند.
معمولا کسانی که دچار ضعف شدید در این عضلا باشند الگوی راه رفتن مناسبی ندارند.و یا اینکه خیلی زود خسته می شوند.
